میلاد نور

محـــراب ابــــرو

ای غایب از نظــر به خدا می سپارمت       جانم بسوختی و به جان دوستـدارمت
تا دامــــن کفــــن نکشــم زیر پای خاک     باور مکن  که دســت زدامانت بدارمت
محـــراب ابــــروان بنمــا تا سحـرگــهی     دســت دعـا بـرآرم و در گـــردن آرمـت
گر بایــدم شــدم ســـوی هـاروت بابلی      صــــد گونـه جادویی بکنـم تا بیــارمت
خواهم که پیش میرمت ای بیوفا طبیب      بـــیمار بـــازپـــرس کــه در انــتظارمت
صد جوی آب بســــته ام از دیده بر کنار      بـر بـوی تخم مـهــر که در دل بکـارمت
یگریم و مرادم از این سیل اشـــک بار      تخــم محـــبت است که در دل بکارمت

بارم بده از کرم بر خود تا به ســـوز دل       در پــای دمــبــدم گـهــر از دیده بارمت
خونم بریخت وز غم عشــق خلاص داد      منـت پذیـر غمـــزه خنجــــر گذارمـــت
حافظ شراب و شاهدو رندی نه وضع تست    فی الجمله می کنی و فرو گذارم